- Nika, czy mogłabyś... jeśli nie jest to zbyt osobiste... co się właściwie stało, że... no wiesz... zapadłaś w ten stan... śmierci.
Nika popatrzyła na mnie w zadumie i wyjaśniła jakby z niechęcią – a może tak mi się tylko zdawało, że powiedziała to z niechęcią, może to była tylko moja nadinterpretacja.
- Właściwie to było... podczas – zawahała się - takich jakby warsztatów poświęconych rozwojowi osobowości.
Nie wiem czemu, ale straszliwie mnie to wyznanie rozczarowało. Choć przecież nie powinno. Przeciwnie, powinno mnie raczej ucieszyć, wszak wcale mi na tym nie zależy, by Nika doznawała jakichś ekstremalnych zagrożeń. A jednak. Przypominało to trochę moje odczucia po rozwiązaniu pewnej sprawy sprzed kilku lat - miało być niby spektakularne porwanie, a okazało się, że dzieciak... po prostu zwiał z domu.
- Metoda „łagodnego przejścia” Morta Ictusa – ciągnęła Nika. - Nie znasz tego? - zdziwiła się. - Możesz sobie poczytać. Ictus napisał książkę pt. „Śmierć śniąca życie, czyli nowe badania doświadczeń z pogranicza życia i śmierci oraz ich zastosowanie w praktyce psychoterapeutycznej”. Nie wzięłam jej do X, ale...
- Nie kłopocz się. I tak nie mam czasu na lektury niezwiązane ze śledztwem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz