Per fictionem ad realitatem

- A co to za kryminał, w którym od pierwszej chwili wiadomo, kto popełnił zbrodnię?! - oburzyła się Nika, wysłuchawszy mojej propozycji. - W dobrym kryminale sprawcą powinien być ten, kogo najmniej się podejrzewa.
Tego było dla mnie za wiele.
- Wyjaśnijmy sobie podstawowe sprawy. Jestem tu po to, by rozwiązać sprawę. Odszukać dzieciaka, który najpewniej został porwany. Być może jest chory. Głodny. Może padł ofiarą zbrodni. A może... Może już nie ma.
- Czyżby? - przerwała mi Nika. - Rzeczywiście chodzi ci o dziecko, czy raczej o tę, jak ty to mówisz, prawdę?
- Nie widzę sprzeczności.
- No cóż, mogłam się tego spodziewać.
Zazwyczaj unikam konfrontacyjnych sytuacji, ale tym razem Nika przegięła.
- Nika, jestem spokojną osoba, ale zaraz mnie chyba szlag... - cudem udało mi się powstrzymać cisnące się na usta wulgaryzmy. - Nie wiem, co ty tu robisz, ale ja szukam dziecka. Nie chodzi mi o to, by dostarczyć sobie literackich wrażeń. Ani o to, by zebrać materiał na powieść kryminalną. Nic w tym rodzaju. Chodzi mi, jak sama powiedziałaś, o prawdę. Nie o fabułę! Nie o wymyślanie historyjek!
- Zawsze, kiedy prowadzę śledztwo robię to tak, jakbym pisała powieść. To najlepszy sposób poznania prawdy. Per fictionem ad realitatem. Znasz takie przysłowie?
Te słowa utwierdziły mnie w przekonaniu, że nie ma sensu z Niką dyskutować, wyjaśniać jej czegokolwiek, ani też od niej oczekiwać wyjaśnień.
Moje spojrzenie zatrzymało się na dziecinnie zaróżowionych policzkach mojej wspólniczki, delikatnej, niewinnej twarzy otoczonej mgłą złocistych włosów i wszelkie emocje opadły, a rozhuśtane myśli uleciały z głowy. Zostało w niej tylko jedno proste pytanie, które samo, jakby bez udziału woli, wydobyło się z moich ust.
- Cóż więc proponujesz?
- Na początek wybierzmy się do pani Bartkowiak.